Dünyada her şey iki kutupludur. İşin doğası böyledir.
Artı ve eksi hepsi bu.
En büyük hata artıyı pozitif eksiyi negatif gören anlayıştır. Maddesel olarak değil manen. Yani şimşek ve yıldırım oluşuyorsa, mıknatıs çekiyorsa, elektrik akım olarak tel boyunca ilerliyorsa, arabanızın marşı basıyorsa tüm bunların sebebi işte o artı ve eksinin mükemmel buluşmasıdır.
Bu buluşmada ne eksinin ne de artının üstünlüğü vardır. Biri olmadan diğerinin hiçbir önemi yoktur. Maddede durum böyleyken manen kendimizce anlam yüklediğimiz artı ve eksi ne yazık ki aynı bütünlüğü sağlamaz. Fakat hangi düşünceye sahip olmak daha iyidir konusu akademik bir tartışma konusudur diye düşünüyorum. Negatif insan septiktir, kuşkucudur, her olaya “acaba” penceresinden bakar. Pozitif insansa realist değildir, işin hep olumlu yanının düşünür, duygusaldır, hataya açıktır.
Artı ve eksi hayatın gerçeğidir. Bunu daha yapaylaştırsak iki karşıt görüş ya da kutup ya da düşünce bazında ele alsak doğallık bozulur mu?
Karşıtlık, fizik kuralları gereği keskin olan artı ve eksi gibi değildir. Karşıtlıkta iyi ve kötü tamamen görecelidir. Benim görüşüm senin düşüncen anlayışındaki keskinlik tamamen bağnazlıktan gelir. İşte bu nedenle “yahu bir dinle” söylemi asla ama asla geçerli değildir. Bunun nedeni de doğallık değil doğal olarak bağnazlıktır.
Bu bağnazlık insanın ayarını, kimyasını bozar, eğer kendine hakim olmayı da beceremezsen sonucu istenmeyen yerlere kadar da gider.
Karşıtlık, karşı olmak, karşıda durmak, karşı karşıya gelmek, karşı mahallenin bireyi olmak, karşı takımın oyuncusu olmak… Tüm bunlar doğalsa, karşı için söylemlerin de o ölçüde olması gerekmez mi?
Büyük ozan Aşık Veysel ustanın da dediği gibi Koyun kurt ile gezerdi fikir başka başka olmasaydı.
Farklı olmak kadar güzel bir şey yoktur aslında. Dünya bu farklılıklarla güzel. Lütfen bakın çevrenize milyarlarca insan farklı tipte, çiçekler farklı, hayvanlar farklı. Bu kadar farklılık içinde düşüncelerin de farklı olması kadar doğal ne olabilir.
Farklı düşüncede yer alana –ihanet noktasında olmadıkça- yaratılanı severim yaratandan ötürü gözüyle bakmayan her göz kördür.